οπτός

(I)

ὀπτός, -ή, -όν (Α)

ορατός.

[ΕΤΥΜΟΛ. < θ. οπ- (βλ. λ. όπωπα) + κατάλ. -τός (πρβλ. μνη-τός)].

————————

(II)

-ή, -ό (Α ὀπτός, -ή, -όν)

αυτός που έχει υποστεί όπτηση, ψητός, ψημένος («σῑτός τε κρέα τ' ὀπτά», Ομ. Οδ.)

νεοελλ.

φρ. «οπτή γη» — ψημένος πηλός, τερακότα

αρχ.

1. αυτός που έχει ψηθεί σε κλίβανο (α. «βοῡν καὶ ἵππον... ὀπτοὺς ἐν καμίνοισι», Ηρόδ.

β. «ἀνοικοδόμησε πλίνθοισι ὀπτῇσι», Ηρόδ.)

2. (για τη γη) αποξηραμένος, αποστραγγισμένος από τις ηλιακές ακτίνες

3. (για σίδερο) παρασκευασμένος με τη χρήση φωτιάς, σφυρηλατημένος

4. καμένος, καψαλισμένος.

[ΕΤΥΜΟΛ. Αβέβαιης ετυμολ. Η λ. εμφανίζει τη μηδενισμένη βαθμίδα (*ә₃pk^w-) τού ρ. πέσσω (< *(ә₃)p-ek^w-, βλ. λ. πέσσω) με επίθημα -to-. Η άποψη ότι η λ. ὀπτός συνδέεται με το ὀβελός δεν θεωρείται πιθ. Η χρήση της λ. ὀπτός (ΙΙ) και τών ομορρίζων της υποχώρησε νωρίς πιθ. λόγω τής ύπαρξης της μεγάλης οικογένειας τού ομόηχου ὀπτός (Ι) «ορατός» (βλ. λ. όπωπα)].

————————

(III)

ὀπτός, -ή, -όν (Μ)

ώριμος.